ជៈ-និន-ទៈ ឬ ជៈ-និន បា. សំ. ( ន. ) (ជន + ឥន្ទ > ជនិន្ទ; ជនេទ្រ្ទ) អ្នកដែលជាធំជាងអស់ប្រជាជន (ព្រះរាជា) ។
