ដ្បិត
( និ. ) (បុរាណប្រើជា បទ (បត់), ត្បទ (ត្បត់ប្រហែលជាឃ្លាតក្លាយមកពី បា. តប្បទ គឺ ត “នោះ” បទ “ផ្លូវ, គន្លង; ហេតុ, ហេតុការណ៍; ដំណើរ” ទេដឹង ? ព្រោះ, ព្រោះហេតុ, ដោយហេតុ : ស្អែក ខ្ញុំនឹងទៅប្រតិដ្ឋ ពុំកើតទេ ដ្បិតខ្ញុំពុំសូវជា ។ ពាក្យកាព្យបុរាណថា ទាហានថ្កើងដ្បិតសឹក ធ្វើស្រែដ្បិតទឹក ត្រឹកពលដ្បិតបាយ សិស្សប្រាជ្ញដ្បិតគ្រូ ជេរពោលដំវាយ ពលជាដ្បិតនាយ ហ្វឹកហ្វឺនខះខំ...។ (សាស្ត្រាច្បាប់ រាជនេតិ ជាព្រះនិពន្ធនៃព្រះរាជសម្ភារ)។ ម. ព. ត្រឹក និង បទ ២ និ. ផង។ ដ្បិតថា...និ. ព្រោះថា..។ ដ្បិតតែ និ. ព្រោះតែ។ ដ្បិតអ្វី ?...ព្រោះអ្វី ?...។ល។