ពីWiktionary

ព្យញ្ជនៈ​ទី ៣ ក្នុង​វគ្គ​ទី ៤ ជា​ទន្តជៈ មាន​សំឡេង​ចេញ​ត្រង់​ប្រទល់​ធ្មេញ ជា​សិថិល-ឃោសៈ; សំ. បា. អ. ថ. ទៈ ផ្សេង​គ្នា​ពី​សំឡេង ឌៈ ។

( ន. ) ប្រដាប់​ធ្វើ​ដោយ​ឈើ, ឫស្សី ឬ​ដោយ​ស័ង្កសី​ជាដើម សម្រាប់​រង, សម្រាប់​បង្ហូរ​ទឹក : ទឹក​ហូរ​តាម​ទ; ផ្ទះ​ភ្លោះ ៥ ខ្នង​មាន​ទ ៤ កន្លែង ។ ធ្នារ​ទឹក​ភ្លៀង​ដែល​ធ្លាក់​ពី​អាកាស : ទ​នៃ​ទឹក​ភ្លៀង (បា. ហៅ ឧទកធារ, ជលធារ “ធារ​ទឹក, ទ​នៃ​ទឹក”) ។ ទ នេះ​ជា​សព្ទ​កំព្រា, ត្រូវ​សរសេរ ទ-ទឹក (ទ​នៃ​ទឹក), កុំ​ឲ្យ​ច្រឡំ​នឹង ភ្លៀង​ទទឹក, សំពត់​ទទឹក ។ ឧទាហរណ៍​សម្រាប់​ប្រើ​ពាក្យ ទ និង ទរ : ទ​ស័ង្កសី​នៅ​ផ្ទះ​បាយ​វា​ធ្លុះ​លេច​ទឹក, ខ្ញុំ​អាល័យ​តែ​ផ្សារ-ទ ឲ្យ​ជិត​ឡើង​វិញ, ស្រាប់​តែ​ឆ្មា​មួយ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ផ្ទះ​បាយ ទរ​ត្រី​អាំង​ម៉ែ​អស់​មួយ​តម្បុត, ម៉ែ​មិន​ទរ​ឆ្មា, បែរ​ជា​ទរ​ខ្ញុំ​កំពុង​ផ្សារ-ទ ធ្លុះ​ឯណេះ​ទៅ​វិញ​ថា ខ្ញុំ​មិន​ជួយ​មើល​ត្រី​អាំង​ឲ្យ​ផង បណ្ដាល​ឲ្យ​ឆ្មា​ទរ​អស់ (ម. ព. ទរ ទៀត​ផង) ។