ទទឹងថ្ងៃ

( កិ. វិ. ឬ គុ. ) ដែលមានបណ្ដោយពីខាងត្បូងទៅខាងជើង : រោងទទឹងថ្ងៃ ។
ន. ឈ្មោះខែត្រមួយក្នុងកម្ពុជរដ្ឋ (ពីដើម) ឥឡូវរួមបញ្ចូលក្នុងខែត្រព្រៃវែង ។
ឈ្មោះស្ទឹងមានជ័យការសម័យពីដើមបុរាណ បានប្រែឈ្មោះជាដំបូង ស្ទឹងមានជ័យ" ពីដេីមមានឈ្មោះថា "ស្ទឹងទទឹងថ្ងៃ" តែប្រហែលជាក្នុងរាជ្យព្រះជ័យចេស្ដាមានសង្គ្រាមរវាងខ្មែរ-យួន កេីតឡេីង ។ កងទ័ពខ្មែរដែលមានជ័យជម្នះលេីទ័ពយួនហេីយកាប់យួនងាប់ពេញទឹកទេីបអ្នកស្រុកហៅកន្លែងនោះថា " អន្លង់ក្បាលយួន" ។ ក្រោយពីមានជម្នះហ្លួងព្រះជ័យចេស្ដាបានយាងមកប្រថាប់ឯ "ទួលព្រះស្រី" ( ទួលនេះកាលពីសម័យចតុម្មុខសម្ដេចព្រះចៅពញាយ៉ាតបានសង់ឱ្យព្រះរាជបុត្រស្រីរាជាគង់នៅ ក្រោយមកក៏ហៅថា ទួលព្រះស្រីរាជា បន្តមកជាទួលព្រះស្រី ហេីយក៏ក្លាយជាទួលប្រស្រី ) ហេីយទ្រង់ចង់សាងវាំងតូចមួយនៅទីនេះគ្រាន់រំឭកដល់អនុស្សាវរីយ៍នៃការមានជ័យជម្នះ និង មកគង់មួយដងមួយកាល ។ រយៈពេលនោះព្រះគ្រូពោធិវាំង ឯក ( វត្តឧណ្ណាលោម ) និង ស្រីស្រឹង្គារមុនី ( វត្តភ្នំដូនពេញ ) ដែលជាជំនិតនៃហ្លួងមានជំនាញខាងច្បាប់ បានមកតែងច្បាប់មួយ ច្បាប់នេះទាក់ទងនឹងអាពាហ៍ពិពាហ៍ហៅថាទម្រង់ការព្រះជ័យចេស្ដា និង ខាងច្បាប់ចៅក្រមមួយ ។ ពេលនោះឯងទេីបព្រះគ្រូពោធិវាំងឯក ទូលហ្លួងថា "ថ្វាយព្រះពរ ! ដីទួលព្រះស្រីនេះចង្អៀតណាស់ បេីសព្វព្រះរាជហឫទ័យសូមធ្វេីនៅឯបឹងត្បែងវិញដ្បិតទីនោះវាទូលាយ "។ ក្រោយមកទេីបហ្លួងសម្រេចព្រះទ័យទៅធ្វេីវាំងឯបឹងត្បែងវិញឱ្យឈ្មោះថា "វាំងបឹងត្បែង" ។ ( វាំងនោះឯងកាលព្រះករុណារាជានុកោដ្ឋ សម្ដេចស៊ីសុវត្ថិ កាលនៅជាមហាឧបរាជទ្រង់សព្វព្រះទ័យទៅតែទីនោះណាស់ កាលនោះឯងបារាំងស្មានថាហ្លួងរត់បាត់តាមពិតហ្លួងនៅឯបឹងត្បែងនោះទេ ) ។ ទេីបក្រោយមកចៅពញាភក្ដីសង្គ្រាម ហុក ជាមេទ័ពធំ ទូលហ្លួង ( ព្រះជ័យចេស្ដា ) ថា "សូមទ្រង់ព្រះមេត្តាប្រោស ស្ទឹងទទឹងថ្ងៃនេះជាទីជ័យភូមិច្បាំងដាច់សាច់កន្លែងនេះចុងក្រោយ" ទេីបហ្លួងព្រះជ័យចេស្ដាមានព្រះរាជឱង្ការថា "ណ្ហេីយ ! ឈប់ហៅស្ទឹងទទឹងថ្ងៃទៅ ហៅស្ទឹងមានជ័យវិញ" តំណនោះមកទេីបជាប់ឈ្មោះមកដល់សព្វថ្ងៃ ។
ភូមិនៃឃុំវាលពន់
ភូមិនៃឃុំបឹងទូក
ភូមិនៃឃុំឫស្សីលក
ភូមិនៃឃុំជាងទង
ភូមិនៃឃុំបេង