ទុតិយ
-យ៉ៈ បា.; សំ. ( ន. ) (ទ្វិតីយ) ប្រុសជាគម្រប់ពីរ គឺកូនប្រុសឬសំឡាញ់ ។ បូ. សំ. គម្រប់ពីរ, ទីពីរ ។ ខ្មែរយើងមិនសូវប្រើ, មានប្រើខ្លះតែរួមចូលនឹងសព្ទឯទៀតឲ្យជាបទសមាស ដូចជា ទុតិយជវ័ន ជវ័នទី ២ ។ ទុតិយបាទ បាទទីពីរ (ឃ្លាទីពីរនៃពាក្យកាព្យ); ជំហានទីពីរ; ទុតិយភាគ ភាគទីពីរ; ទុតិយវគ្គ វគ្គទីពីរ ជាដើម ។