ទុយ៌ស

ទុរ្យស់ ឬ ទុរៈយស់ សំ. ( ន. ) ដំណើរ​ខូច​យស, ថ្លោះ​ធ្លាក់​យស ។ ប្រើ​ដូច​ជា គុ.ក៏​បាន : មនុស្ស​ទុយ៌ស; ច្រើន​សរសរ​ក្លាយ​ជា ទុរយស ។