ទើប
( និ. ) និបាតសព្ទជាសន្ធាន សម្រាប់និយាយបន្តសេចក្ដីដោយឡែក, ប្រើបន្តពីឃ្លាសេចក្ដីរបស់ពាក្យថា លុះតែ, ទាល់តែ, បើលុះតែ, កាលបើ..., ដូចជា : លុះតែគេសួរខ្ញុំ ទើបខ្ញុំឆ្លើយ; លុះតែឲ្យតម្លៃគ្រប់ទៅគេ ទើបគេឲ្យរបស់ទាំងនោះមកយើង; យប់ម៉ិញទាល់តែដល់ម៉ោង ៣ ទើបខ្ញុំទទួលទានដំណេក; បើលុះតែបងព្រមទៅ ទើបគេទៅទាំងអស់គ្នា; កាលបើយើងអញ្ជីញគេ ទើបគេនឹងមកទាំងអស់គ្នា ។ ទើបតែនឹង ឬ ទើបនឹង ជាសន្ធានប្រាប់អតីតកាលឈោងចូលមកអនាគត : គេមកជួបជុំយូរដែរហើយ បងឯងទើបតែនឹងមកដល់ក្រោយគេ; ខ្ញុំទើបនឹងមកពីខែត្រក្រៅ...។ ទើបបាន ជាសន្ធានប្រាប់បច្ចុប្បន្នកាល ជិតអនាគត : អើ, ធ្វើយ៉ាងហ្នឹងទើបបានពេញជាត្រូវ; បើលុះតែលោកគ្រូនាំថាមុន ទើបបានសិស្សទាំងអស់ថាតាមកើត...(ព. សា. ថា ទៈបាន ដូចជា : អឺ, ធ្វើអ៊ីចឹង ទៈបានពេញជាត្រូវ !; ម. ព. ទៈបាន ទៀតផង) ។