បច្ចេកៈ
ប៉័ច-ចេកៈ បា.; សំ. ( គុ. ឬ កិ. វិ. ) (បតិ “ចំពោះ, ដោយខ្លួន”, តិ > ច, តម្រួតជើង ច ជា ច្ច > បច្ច + ឯក “មួយ, ម្នាក់ឯង” > បច្ចេក; ប្រត្យេក) ដែលផ្សេង, ទីទៃ, ដោយខ្លួន ។ ច្រើនប្រើជាបទសមាស, ដូចជា បច្ចេកន័យ ន័យផ្សេង, ដោយឡែក, ដោយខ្លួន ។ បច្ចេកភាគ ភាគផ្សេង, ចំណែកដោយឡែក ។ បច្ចេកលាភ លាភផ្សេង, ការបានដោយឡែក, ការបានដោយខ្លួនពីគ្នា ។ បច្ចេកសមាទាន សមាទានសីលរាយសិក្ខាបទមួយម្ដងៗ ដោយឡែកៗ ។ល។