បណ្ដាច់
( គុ. ឬ កិ. វិ. ) ដែលដាច់គេ, លើសលន់, ក្រៃលែង, បំផុត : ល្អបណ្ដាច់, ចេះបណ្ដាច់, ខូចបណ្ដាច់; លឿនបណ្ដាច់ ។ បណ្ដាច់បណ្ដូល ដែលជាទីស្រឡាញ់បណ្ដាច់ជាបណ្ដូលចិត្ត (ម. ព. បណ្ដូល ផង) ។ កិ. ផ្ដាច់, ធ្វើឲ្យដាច់ : គោទាញបណ្ដាច់ខ្សែ; បណ្ដាច់ចុងខ្សែនេះចោលទៅ ។