បាយ័ន
សំ. បា. ( ន. ) (បាយន “ការផឹកឬបៅ”) ឈ្មោះថ្មប្រាសាទបុរាណមួយ ក្នុងកំពែងនគរធំ នៅក្នុងខែត្រសៀមរាប សាងដោយព្រះបាទ ជយវម៌្មទី៧ ចុងសតវត្សទី១២ រចនាបថបាយ័ន ពុទ្ធសាសនា។ ពាក្យនេះប្រហែលជាកាលពីដើមហៅថា បយ៌ង្ក “បល្ល័ង្ក, ព្រះទែន” (សំ. បយ៌ង្ក; បា. បល្លង្ក) ក្លាយមកជា បញ្យង្ក (ប័ញយង់) គឺប្រាសាទនុះជាទីតាំងបល័្លង្កតម្កល់ព្រះពុទ្ធរូបឬទេវរូបឬក៏ជាទីតម្កល់ព្រះទែនសម្រាប់ព្រះមហាក្សត្រិយ៍ឬពុំនោះជាទីតម្កល់ស្វេតច្ឆត្រសម្រាប់រាជ្យទេដឹង ?