បុរាណ
--រ៉ាន សំ. បា. ( គុ. ) (បុរាណ) ចាស់, ដែលកើតមានមុន, ដែលមានយូរហើយ, ដែលធ្លាប់មានពីព្រេងនាយ : ពាក្យបុរាណ, របស់បុរាណ, ប្រាសាទបុរាណ ។ ប្រើជា ន. ក៏បាន : កាលពីបុរាណ, បុរាណពីដើម ។ល។ សព្ទនេះច្រើនប្រើជាបទសមាសភ្ជាប់នឹងនាមសព្ទឯទៀត, ដូចជា បុរាណកាល (--រ៉ាណៈ--) កាលឬគ្រាពីដើម កាលពីព្រេងនាយ ។ បុរាណាពិធី (--រ៉ាណៈ) បែប, បែបបទពីព្រេងនាយ ។ បុរាណភណ្ឌ (បុរ៉ាណៈភ័ន) របស់ចាស់, ទ្រព្យចាស់ ។ បុរាណរាជ (--រ៉ាណៈរាច) ស្ដេចពីព្រេងនាយ ។ បុរាណរាជ្យ (--រ៉ាណៈ រាច) រាជ្យពីដើម (ម. ព. រាជ និង រាជ្យ ផង) ។ បុរាណវត្ថុ (--រ៉ាណៈ--) វត្ថុចាស់ (ដូចគ្នានឹង បុរាណភណ្ឌ ដែរ) ។ បុរាណវាទ (--រ៉ាណៈវាត) ពាក្យព្រេងនាយ, ពាក្យចាស់ ។ បុរាណសម័យ (--រ៉ាណៈសៈម៉ៃ) សម័យពីដើម(ដូចគ្នានឹង បុរាណកាល) ។ ក្នុងកាព្យ អាចប្រើ បូរាណ បាន សម្រួលតាមសម្ផស្សកាព្យ ។ ម. ព. បូរាណ និង បោរាណ ទៀតផង ។