ប៉ុន

( និ. ) ស្មើ, ដូច, មិន​លើស​ខ្វះ​ពី​គ្នា : ប៉ុន​ណា ?, ប៉ុន​គ្នា, ប៉ុន​ក​ដៃ ។ ភ្ញាក់​ប៉ុន​គេ​ចោល គឺ​ភ្ញាក់​ព្រើត ដូច​គេ​ចោល​ដុំ​អ្វី​មួយ​ប៉ះ​ត្រូវ​ខ្លួន​ ។ ប្រើ​ជា គុ. ក៏​មាន : មាន​ទំហំ​ប៉ុន​គ្នា ។ គ្រាម​ភាសា​ប្រើ​ក្លាយ​ជា ប៉ិន (ម. ព. នោះ) ។