ពង

ពីWiktionary

( កិ. ) (ជា​នាម​កិរិយា) ដោរ​ពង់​ឡើង, ប៉ោង​ស្តុល​ឡើង ដោយ​ចំហាយ​ក្ដៅ, ដោយ​រលាក​ភ្លើង ឬ​ដោយ​ត្រដុស, ទង្គិច, ប៉ះ, ជល់ : ដើរ​កាត់​វាល​ខ្សាច់​ក្ដៅ​ពង​ជើង​អស់, រលាក​ភ្លើង​ពង​ស្បែក​ស្តុល ។ បង្កើត​ពង, បញ្ចេញ​ស៊ុត : មេ​មាន់​មួយ​ពង​បាន ៨ មេ​មួយ​ទៀត​ពង​បាន ១០ ។

( ន. ) ស្បែក​ឬ​សាច់​ដែល​ដោរ​ពង់​ឡើង, ដែល​ប៉ោង​ស្តុល​ឡើង​ដោយ​ចំហាយ​ក្ដៅ, ដោយ​រលាក​ភ្លើង​ឬ​ដោយ​ត្រដុស, ទង្គិច, ប៉ះ, ជល់ ។ អណ្ឌៈ​របស់​សត្វ​ចំពួក​ខ្លះ គឺ​ដុំ​ដែល​កើត​ចេញ​ចាក​ពោះ​សត្វ​ញី​ពួក​ខ្លះ ជា​ដុំ​មាន​សំបក​ស្រោម​ពី​ខាង​ក្រៅ​ដែល​កើត​ជា​កំណើត​ម្តង​សិន ហើយ​ទើប​ញាស់​ចេញ​ជា​កូន : ពង​រុយ, ពង​ចៃ, ពង​បង្កួយ, ពង​មាន់, ពង​អណ្ដើក, ពង​ទន្សង, ពង​ក្រពើ... (ព. សា.; ព. រ. ហៅ ស៊ុត; ព. ខ្ព. ហៅ អណ្ឌៈ) ។ ចំណែក​អង្គជាត​ពីរ​ដុំ​របស់​មនុស្ស​ប្រុស​ឬ​សត្វ​តិរច្ឆាន​ឈ្មោល​ចំពួក​ខ្លះ ស្ថិត​នៅ​ត្រង់​ខាង​ក្រោម​ស្វាស​បើ​មាន​តែ​មួយ​ដុំ ហៅ ពង​ត្មោល (ព. សា.; ព. រ. ហៅ ពង​ល្វា ឬ ពង​ស្វាស; ព. ខ្ព. ហៅ អណ្ឌៈ) ។ ពង​ក្ដ ន. (ព. អា.) ពង​ល្វា, ពង​ស្វាស ។ ពង​ក្ដ ! ពាក្យ​អាស​គ្រាម ទ្រគោះ​ច្រឡោះ​បោះ ជា​អសប្បុរិស​វាចា​ថា បញ្ជោះ​ឲ្យ​គ្នា​ដោយ​ឈ្លានពាន​ប្រមាថ​មើល​ងាយ (ជា​សម្ដី​ពុំ​គួរ​ប្រើ) ។