មន្ត

ពីWiktionary

បា. ឬ សំ. ( ន. ) ពាក្យ​ដែល​ចង​ក្រង​ជា​របៀប​សម្រាប់​សូត្រ​សែក​ស្ដោះ​ផ្លុំ, អាគម; វេទ; ពាក្យ​ស័ក្តិសិទ្ធ​សម្រាប់​សូត្រ​ប្រសិទ្ធី​ឲ្យ​កើត​សុខ​សួស្ដី... (ម. ព. ទិព្វ​មន្ត, ទឹក​មន្ត, ពុទ្ធ​មន្ត ផង) ។ មន្ត្រ

ម៉ន់ ពាក្យ​នេះ​ជា​បច្ច័យ​តទ្ធិត (បា. មន្តុ > មន្ត) ប្រែ​ថា “មាន” សម្រាប់​ចុះ​ផ្សំ​ពី​ខាង​ចុង​សព្ទ​បាលី​ច្រើន​តែ​ជា​អរូប​នាម​ដែល​មាន​ស្រៈ ឥ, ឦ, ឧ, ឩ នៅ​ទី​បំផុត​ខាង​ចុង​ដូច​ជា សតិ​មន្ត អ្នក​មាន​ស្មារតី; សិរី​មន្ត អ្នក​មាន​សិរី; ពន្ធុ​មន្ត អ្នក​មាន​ផៅ​ពង្ស, អ្នក​មាន​ពូជ​ពង្ស ។ល។ បើ​ស្ត្រី​ជា មន្តី ឬ--មតី ដូច​ជា សតិ​មន្តី ឬ សតិ​មតី ស្ត្រី​អ្នក​មាន​ស្មារតី​ជាដើម ។ កាល​បើ មន្ត នេះ​ផ្សំ​ជាមួយ​នឹង​នាម​សព្ទ​យ៉ាង​នេះ​ហើយ ប្រើ​ជា គុ. ឬ ន. ក៏​បាន ។