មរ

ពីWiktionary

ម បា. ; សំ. ( កិ. ) (មរ៑, ម្រ, ម្ឫ) ស្លាប់ (សម្រាប់​ប្រើ​ចំពោះ​តែ​ក្នុង​កាព្យ​ដែល​កវី​ត្រូវ​ការ​ប្រើ​ខ្លះ កុំ​ឲ្យ​ខ្វះ ដូច​ជា) : ព្រឹក​មិញ​គាត់​ត្រាច់​ចរ ល្ងាច​គាត់​មរ ឥត​ដឹង​ខ្លួន នេះ​គឺ​ការ​គាប់​ជួន នាំ​ឲ្យ​ខ្លួន​មាន​គ្រោះ​កាច ។

( ន. ) ភក់​ដែល​កើត​អំពី​ទឹក​ត្រាំ​ដើម​ត្រុំ ព្រម​ទាំង​ស្លឹក​ត្រុំ​ស្រស់​ផង​ឲ្យ​រលួយ​ហើយ​កូរ​ឲ្យ​ខះ​កក​មាន​សម្បុរ​ខ្មៅ​ខៀវ​ទៅ​ជា​ធ្លះ​សម្រាប់​ប្រើ​ជា​គ្រឿង​ជ្រលក់ : គាត់​ភ័យ​ស្លុត​ឡើង​មុខ​ខ្មៅ​ប៉ែ​ដូច​ជា​មរ ។ (ម. ព. ធ្លះ ទៀត​ផង) ។