មហាត
( ន. ) មនុស្សពូជសូទ្រៈពួកពលរក្សាដំរី, សេះ, គោ, ក្របីព្រះរាជទ្រព្យក្នុងបុរាណសម័យ; ជាមនុស្សព្រហើនដោយអាងរាជានុភាព, ច្រើនបណ្ដាយដំរី, សេះ ឬគោក្របីឲ្យចូលលុកលុយស៊ីដំណាំអ្នកស្រុក មិនសូវក្រែងរអែងចិត្តគេ : ពួកមហាត ។ ព. ប្រ. ពួកថ្លើងឬក្មេងពាលដែលឥតរបប មិនស្ដាប់ពាក្យចាស់ហាមប្រាម ក៏ហៅថា មហាត ដែរ, ហៅដោយប្រៀបប្រដូចទៅនឹងសូទ្រៈជាពួកមហាតនុះឯង; គេតែងនិយាយថា ឥតរបបដូចជាមហាត; (គួរនឹងចូលចិត្តថា ពាក្យនេះក្លាយមកពី សំ. មហត្វ “ភាវៈនៃអ្នកធំ (ហ្លួង)” ដោយសំដៅសេចក្ដីថា “អាងអំណាចអ្នកធំ (អំណាចហ្លួង”); បើតាមន័យនេះ គួរសរសេរជា មហត្វ; ឬក៏ពាក្យ មហាត < សំ. មហត៑ ?) ។