មហាត

ពីWiktionary

( ន. ) មនុស្ស​ពូជ​សូទ្រៈ​ពួក​ពល​រក្សា​ដំរី, សេះ, គោ, ក្របី​ព្រះ​រាជ​ទ្រព្យ​ក្នុង​បុរាណ​សម័យ; ជា​មនុស្ស​ព្រហើន​ដោយ​អាង​រាជានុភាព, ច្រើន​បណ្ដាយ​ដំរី, សេះ ឬ​គោ​ក្របី​ឲ្យ​ចូល​លុក​លុយ​ស៊ី​ដំណាំ​អ្នក​ស្រុក មិន​សូវ​ក្រែង​រអែង​ចិត្ត​គេ : ពួក​មហាត ។ ព. ប្រ. ពួក​ថ្លើង​ឬ​ក្មេង​ពាល​ដែល​ឥត​របប មិន​ស្ដាប់​ពាក្យ​ចាស់​ហាម​ប្រាម ក៏​ហៅ​ថា មហាត ដែរ, ហៅ​ដោយ​ប្រៀប​ប្រដូច​ទៅ​នឹង​សូទ្រៈ​ជា​ពួក​មហាត​នុះ​ឯង; គេ​តែង​និយាយ​ថា ឥត​របប​ដូច​ជា​មហាត; (គួរ​នឹង​ចូល​ចិត្ត​ថា ពាក្យ​នេះ​ក្លាយ​មក​ពី សំ. មហត្វ “ភាវៈ​នៃ​អ្នក​ធំ (ហ្លួង)” ដោយ​សំដៅ​សេចក្ដី​ថា “អាង​អំណាច​អ្នក​ធំ (អំណាច​ហ្លួង”); បើ​តាម​ន័យ​នេះ គួរ​សរសេរ​ជា មហត្វ; ឬ​ក៏​ពាក្យ មហាត < សំ. មហត៑ ?) ។