មហិន្ទត្ថេរ
មៈហិន-ទ័ត ថេរ៉ៈ ឬ--ថែ បា.; សំ. ( ន. ) (--ស្ថវិរ) នាមមហាថេរមួយអង្គជាព្រះរាជបុត្រព្រះបាទ អសោក ឬ ធម្មាសោក, ជាអ្នកនាំព្រះពុទ្ធសាសនាពីមជ្ឈិមប្រទេសទៅប្រតិស្ឋានឯលង្កាទ្វីបក្នុងរាជក្សត្រិយ៍កោះលង្កាទ្រង់ព្រះនាមព្រះបាទ ទេវានម្បិយតិស្សៈ ក្នុងខាងដើមនៃសតវត្សរ៍ទី ៤ នៃពុទ្ធសករាជ (ហៅថា មហាមហិន្ទត្ថេរ ក៏បាន) ។