មហោឃ
មៈហោក បា. ( ន. ) (មហា “ធំ” + ឱយ “អន្លង់; ជំនន់” > មហោឃ “អន្លង់ធំ”) អន្លង់ធំក្នុងសំសារវដ្ដ គឺការអន្ទោលកើតស្លាប់រឿយៗដដែលៗនៃសត្វលោក (ជាពាក្យសម្រាប់ កវី តែងកាព្យដោយងាយ) : សព្វសត្វក្នុងលោក ហែលក្នុងមហោឃ មហាសាគរ ច្រើនរងតែទុក្ខ វិលវក់វីវរ អ្នកខ្លះសាទរ ចង់ហែលរកត្រើយ, ... (បើមិនសម្បូណ៌ពាក្យទេ កវី ច្រើនតែទាល់ច្រក ចាញ់ប្រៀបពួក កវី នៅបរទេសខ្លះ ដែលគេមានពាក្យគេបរិបូណ៌ ព្រមទាំងនឹងត្រូវប្រទះការរិះគន់របស់ជនទាំងនោះផង ថាខ្មែរ មានពាក្យតិចរលីបរលាបពេក ប្រើការពុំគ្រប់គ្រាន់ ...) : ហេតុនោះកវី គួរមានមេត្រី រាប់អានភាសា សម្ដីជាតិ សម្ដីជាតិយើង តម្កើងសក្តា ឲ្យពួកខេមរា មិនចាញ់ប្រៀបគេ !... មហៅឃៈ មានសូន្យ ៦២ សូន្យ