មហោឃ

ពីWiktionary

មៈហោក បា. ( ន. ) (មហា “ធំ” + ឱយ “អន្លង់; ជំនន់” > មហោឃ “អន្លង់​ធំ”) អន្លង់​ធំ​ក្នុង​សំសារ​វដ្ដ គឺ​ការ​អន្ទោល​កើត​ស្លាប់​រឿយ​ៗ​ដដែល​ៗ​នៃ​សត្វ​លោក (ជា​ពាក្យ​សម្រាប់ កវី តែង​កាព្យ​ដោយ​ងាយ) : សព្វ​សត្វ​ក្នុង​លោក ហែល​ក្នុង​មហោឃ មហា​សាគរ ច្រើន​រង​តែ​ទុក្ខ វិល​វក់​វីវរ អ្នក​ខ្លះ​សាទរ ចង់​ហែល​រក​ត្រើយ, ... (បើ​មិន​សម្បូណ៌​ពាក្យ​ទេ កវី ច្រើន​តែ​ទាល់​ច្រក ចាញ់​ប្រៀប​ពួក កវី នៅ​បរទេស​ខ្លះ ដែល​គេ​មាន​ពាក្យ​គេ​បរិបូណ៌ ព្រម​ទាំង​នឹង​ត្រូវ​ប្រទះ​ការ​រិះ​គន់​របស់​ជន​ទាំង​នោះ​ផង ថា​ខ្មែរ មាន​ពាក្យ​តិច​រលីប​រលាប​ពេក ប្រើ​ការ​ពុំ​គ្រប់​គ្រាន់ ...) : ហេតុ​នោះ​កវី គួរ​មាន​មេត្រី រាប់អាន​ភាសា សម្ដី​ជាតិ សម្ដី​ជាតិ​យើង តម្កើង​សក្តា ឲ្យ​ពួក​ខេមរា មិន​ចាញ់​ប្រៀប​គេ !... មហៅឃៈ មានសូន្យ ៦២ សូន្យ