ម្រឹត្យុ

សំ.; បា. ( ន. ) (ម្ឫត្យុ; មច្ចុ) សេចក្ដី​ស្លាប់, យមរាជ (ខ្មែរ​និយាយ​ក្លាយ​ជា ម្រឹត្យូវ មក​យូរ​ហើយ) ។