រមត់

( គុ. ) ដែល​ធ្លាប់​តែ​រត់​គេច​ពួន, ដែល​មាន​ពុត​ត្បុត, ដែល​មាន​ចិត្ត​វៀច​វេរ​គេច​កែ​រឿយ​ៗ : មនុស្ស​រមត់, គោ​រមត់ ។ ព. កា. ថា: រី​ជន​រមត់​ គំនិត​រំពត់ វៀច​វេរ​វរវឹក របិញ​របុញ យប់​ថ្ងៃ​ល្ងាច​ព្រឹក គេ​ឲ្យ​បាយ​ទឹក រមឹល​គុណ​គេ ។