រលក
( ន. ) រំជួលទឹកដែលខ្ជោលៗឡើង ឬពោរពូនឡើងដោយអំណាចកម្លាំងខ្យល់ជាដើម ។ រលកដកពពារ រលកដែលពូនៗងើបៗសណ្ឋានពស់ដកពពារ ។ រលកដោះក្រមុំ រលកដែលពូនៗជាកំពូកតូចៗសណ្ឋានដោះក្រមុំ ។ រលកបែកផ្កាត្រែង រលកដែលបោកប៉ះគ្នា បែកចេញជាភាពសត្រសុសសណ្ឋានផ្កាត្រែង ។ រលកយោល រលកធំៗដែលយោលខ្ជោលៗវែងៗ ។ រលករងដំឡូង រលកដែលខូងៗអណ្ដាលជាជ្រលងវែងៗ សណ្ឋានរងដំឡូង ។ ពុលរលក រង៉ាប់រងើរអាក់រអើ ឬក្អួតចង្អោរ ដោយអំណាចចាញ់រលកធំៗ (ម. ព. ពុល ផង) ។ ព. ប្រ. រលកចិត្ត រញ្ជួយចិត្ត, កម្រើកចិត្ត ។ ទឹកថ្លាដ្បិតរលក ពុំយល់ស្រមោល ទោសកើតដ្បិតពោល ល្មមមាត់ឈ្លានពាន (សាស្រ្តាច្បាប់ រាជនេតិ ជាព្រះនិពន្ធនៃព្រះរាជសម្ភារ)។
( កិ. ) (នាមកិរិយា) កក្រើកទឹកកើតជារំជួលឡើង : ទឹករលក ។ ព. ប្រ. កក្រើកចិត្ត : ចិត្តរលក; គ្នាកំពុងស្រួលចិត្ត អាណិតកុំធ្វើឲ្យរលក !
( គុ. ) ( ព.ប្រ. ) ដែលមានសម្បុរភ្លឺថ្លាឆ្លុះស្រមោលហាក់ដូចជាមានរលក : ភ្លឺរលក ។