រាជ្យ
រាច សំ.; បា. ( ន. ) (រជ្ជ) ភាវៈជាព្រះរាជា; សម្បត្តិសម្រាប់ផែនដី, ស្រុកទេសដែលជាសម្បត្តិរបស់ព្រះរាជា; ការគ្រប់គ្រងផែនដី : សោយរាជ្យ, ដណ្ដើមរាជ្យ, ក្សត្រិយ៍ទ្រង់រាជ្យ, ប្រាំរាជ្យមកហើយ ។ ព. ប្រ. ឡើងរាជ្យ ឡើងអំណាចឥតកោតក្រែងអ្នកណា ។ គុ. ដែលជាប់ទាក់ទងដោយព្រះរាជា, ដែលជារបស់ព្រះរាជា ឬដែលជារបស់សម្រាប់ផែនដី : មកុដរាជ្យ, ព្រះខ័នរាជ្យ ។ រាជ្យទ្រព្យ (រាជ្យៈ ទ្រ័ព្យ) ទ្រព្យសម្រាប់រាជ្យ, របស់រាជការ ។ រាជ្យភង្គ (រាជ្យៈភ័ង) ការដណ្ដើមយករាជ្យ, ការជ្រែករាជ្យ ។ល។