រែង
( កិ. ) ចងក្រងឲ្យកើតបានជារបែង : រែងរនាប, រែងព្រួល ។ ចាប់គ្រលែងអង្រង់ឲ្យលេចជ្រុះចេញតាមប្រហោងច្រែងឬកាតៅជាដើម : រែងអង្ករ, រែងដីខ្សាច់, រែងម្សៅ ។
( និ. ជា កិ. នុ. ) រមែង, តែង : រមែងតែ, តែងតែ, ធ្លាប់តែ, ច្រើនតែ, សឹងតែ : អ្នកលក់រែងចង់បានចំណេញ អ្នកទិញរែងតែចង់បានថោក ។ ច្រើនប្រើក្នុងកាព្យជាងពាក្យរាយ : ខ្លៅរែងស្អប់ប្រាជ្ញ នាអ្នកខ្លួនខ្លាច រែងធ្វើជាហ៊ាន ខ្សត់ខ្សោយស្មុតទ្រុឌ រែងធ្វើជាមាន អ្នកឥតសន្ដាន រែងមើលងាយគេ ។ (សាស្រ្ដាច្បាប់រាជនេតិ) ។ រែងតែ