រោល
( កិ. ) ធ្វើឲ្យក្ដៅ, ឲ្យស្ងួត, ឲ្យស្រពាប់, ឲ្យស្លោក, ឲ្យទន់, ឲ្យឆេះខ្លោច ដោយដាក់ពីលើភ្លើង, ដោយដាក់ក្នុងអណ្ដាតភ្លើងឬដោយត្រូវអណ្ដាតភ្លើងឆាប : រោលដៃជើងឲ្យបាត់រងា; រោលស្លឹកចេកស្រស់ឲ្យស្រពាប់; ពួកប្រមាញ់រោលជ្រូកព្រៃ;... ។ ឡើងសាច់កន្ទួលកន្ទឹសឬឃ្មឹលព្រោះត្រូវចំហាយឬកម្សួលពិស បណ្ដាលឲ្យស្កៀប ឲ្យរមាស់ : ម្រ័ក្សណ៍រោល, ទ្រយឹងរោល, ដំបូករោល, ថ្នាំរោល ។ រោលរាល រសាប់រសល់, ក្រវល់ក្រវាយ, ក្រហល់ក្រហាយ : កិលេសរោលរាល; ក្ដៅរោលរាល ។ រោលអាល ក្ដៅក្រហាយ, ឈឺផ្សាហាក់ដូចគេអាល : ឈឺរោលអាល ។ ព. ប្រ. កម្ដៅចិត្ត, ធ្វើឲ្យកើតសេចក្ដីមួម៉ៅក្ដៅចិត្ត : រាលអាលឲ្យក្ដៅចិត្ត (និយាយថា ដុត ឬ ដុតរោល ក៏មាន) ។
( ន. ) ឈ្មោះឈើមួយប្រភេទ ពួកដើមសិរមាន់ផ្លែប្រើជាអាហារបាន : ផ្លែរោល ។