Jump to content

លិច

ពីWiktionary

( កិ. ) លិប​ចុះ​បាត់​ទៅ, ចូល​កប់​បាត់​ទៅ ក្នុង​ទឹក​ជាដើម : ទូក​លិច, សម្ទូង​លិច​ទឹក, បន្លា​មុត​លិច ។ អស្តង្គត : ព្រះ​អាទិត្យ​លិច (ថ្ងៃ​លិច) ។ ព. ប្រ. វិនាស, ខូច, អន្តរាយ; បាត់​ឈ្មោះ; លង់​គំនិត : លិច​លែង​ងើប​រួច វិនាស​រើ​ខ្លួន​លែង​រួច; លិច​ខ្លួន ខូច​ខ្លួន​ឬ​បាត់​ឈ្មោះ ។ គុ. ដែល​ធ្ងន់​មិន​អណ្តែត​ទឹក : ឈើ​មួយ​កំណាត់​នេះ​លិច​ទឹក, មួយ​កំណាត់​នុ៎ះ​អណ្តែត ។ ដែល​ទាប​ឬ​ជ្រៅ​តែង​តែ​លិច​ទឹក : ដី​លិច​ទឹក, ព្រៃ​ទឹក​លិច ។ លិច​កញ្ជង់ ដែល​ចេះ​តែ​ហិន​ហោច​វិនាស​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ជានិច្ច : មនុស្ស​លិច​កញ្ជង់ ។ លិច​កញ្ជង់​លង់​កញ្ជើ (ព. សា.) ហិន​ហោច​វិនាស​ដូច​គេ​លិច​លង់​ក្នុង​ទឹក​ទាំង​កញ្ជើ​ដាក់​អីវ៉ាន់ ។ លិច​កណ្តេង​ដី វិនាស​ដូច​ជា​កប់​បាត់​ទៅ​ក្នុង​ដី​កណ្តេង ។ លិច​ក្បាល​ទ្រទូង​ដៃ ដែល​លិច​ក្បាល​បាត់​ទៅ​ឃើញ​តែ​ដៃ​ទាំង​ពីរ​លើក​ជ្រោង​ឡើង : ទឹក​ជ្រៅ​លិច​ក្បាល​ទ្រទូង​ដៃ ។ លិច​ក្រជាំ វិនាស​ទ្រព្យ​ធន​អាប់​កេរ្តិ៍​ឈ្មោះ ។ លិច​តែ​ម្តង ! ខូច​តែ​ម្តង; ! លិច​ទៅ ! ខូច​ទៅ ! (ពាក្យ​ឧទាន) ។ លិច​លង់ វិនាស​អន្តរាយ​ដូច​ជា​លិច​លង់​ក្នុង​ទឹក ។ លិច​លង់​ផុង​កៃ (ព. សា.) វិនាស​អន្តរាយ​ផុង​លង់​រើ​ខ្លួន​ពុំ​រួច ។ លិច​អណ្តែត ឬ លិច​ៗ​អណ្តែត​ៗ ឬ​ក៏ លិច​អណ្តែត​ៗ លិច ខាត​ហើយ​ចំណេញ​ៗ​ហើយ​ខាត​ទៅ​វិញ ឬ​បង់​ហើយ​បាន​ៗ​ហើយ​បង់​ទៅ​វិញ ។ អា​លិច ! អា​ខូច ! (ពាក្យ​ជេរ​លេង) ។ល។

ឡិច ( ន. ) ឈ្មោះ​ទិស​ដែល​ព្រះ​អាទិត្យ​អស្តង្គត, ទិស​បស្ចិម; និយាយ​បាន​តែ​មាន​ពាក្យ ខាង ឬ ឯ ផ្សំ​ពី​ខាង​ដើម : ទិស​ខាង​លិច, ស្រុក​ឯ​លិច, ទៅ​ឯ​លិច ។ ល្ងង់​មិន​ដឹង​ឯ​លិច​ឯ​កើត ល្ងង់​ដូច​ជា​មនុស្ស​វង្វេង​ទិស​ឬ​ល្ងង់​មិន​ស្គាល់​ទិស (សរសេរ​ក្លាយ​ជា ឡិច តាម​សំនៀង​និយាយ​ក៏​មាន)។