ល្វីង
( គុ. ) ដែលមានរសប្រហាតស្ទើរចត់ស្ទើរជូរ ដូចយ៉ាងរសបណ្តូលពេច, ស្តៅ, អង្កាញ់ជាដើម : រសល្វីង ។ ល្វីងមាត់ ប្រហាតចេញរសល្វីងក្នុងមាត់ នាំឲ្យបរិភោគអាហារមិនឆ្ងាញ់ ។ ព. ប្រ. ដែលធុញទ្រាន់ព្រោះតឹងគំនិតឬព្រោះអស់គំនិតអស់ឧបាយនឹងធ្វើឲ្យបានសម្រេចការ : ពិបាកល្វីងមុខ; ល្វីងហើយខ្ញុំ, អស់ផ្លូវស្ដីប្រដៅវាហើយ !