វទញ្ញូ
វៈទ័ញ-ញូ បា.; សំ. ( ន. ) (វទន្យ) អ្នកដឹងក្នុងការនិយាយស្តី, អ្នកចេះនិយាយស្តីគួរដល់ការ; អ្នកដែលមានចិត្តទូលាយ; មនុស្សចិត្តបុណ្យ; អ្នកដែលដឹងក្នុងការឱបអរសាទរ (ទាំងបុរសទាំងស្រ្តី) ។ (ព. កា.) : អ្នកវទញ្ញូ អាចជាគំរូ ឲ្យគេធ្វើតាម សម្តីទៀតទាត់ មិនភ្លាំងភ្លាត់ភ្លាម ទើបបានមាននាម ថាប្រាជ្ញវោហារ ។