វន
វៈនៈ សំ. បា. ( ន. ) (វន) ព្រៃ ។ ទឹក; ទីនៅ, ទីអាស្រ័យ; ផ្ទះ; ភូមិលំនៅ;... ។ ប្រើផ្សំជាមួយនឹងសព្ទដទៃ : វនកុសុម ផ្កាព្រៃ; ផ្កាដុះក្នុងទឹក ។ វនគជ (--គច់) ដំរីព្រៃ ។ វនគោចរ ការត្រាច់ស្វែងរកអាហារក្នុងព្រៃ ។ វនចរ, វនចរកៈ; វនេចរ ពនេចរ, ថ្មើរព្រៃ, ព្រានព្រៃ ។ វនជីវិកា ការចិញ្ចឹមជីវិតឬការរស់នៅក្នុងព្រៃ ។ វនទេវតា ទេវតាដែលស្ថិតនៅក្នុងព្រៃ ។ វនន្តរ (វៈន៉ន់-ដ; < វន + អន្តរ “ចន្លោះ”) ចន្លោះឬលង្វែកព្រៃ ។ វនបាល ឬ វនបាលកៈ អ្នករក្សាព្រៃ, អ្នកកាន់ការថែរក្សាព្រៃ (បើស្រ្តីជា វនបាលី ឬ វនបាលិកា) ។ វនបិសាច បិសាចរក្សាព្រៃ, ខ្មោចព្រៃ; ម្រេញគង្វាល ។ វនបុស្ប (--បុស) ផ្កាព្រៃ ។ វនប្បទេស (វៈន័ប-ប៉ៈ--) ឬ វនប្រទេស ព្រៃ, ព្រៃទាំងមូល ។ វនប្បវេស (វៈន័ប-ប៉ៈ--) ការចូលទៅកាន់ព្រៃ ។ ឈ្មោះកណ្ឌទី៤នៃមហាវេស្សន្តរជាតក (ព. ពុ.)។ វនមូលផលាផល (វនៈមូលៈផៈល៉ាផល់) មើមដំឡូងនិងផ្លែឈើតូចធំក្នុងព្រៃ ។ វនរតិ សេចក្ដីរីករាយក្នុងព្រៃ, ការចូលចិត្តនៅក្នុងព្រៃ ។ វនវប្បកម្ម (--វ៉ាប់-ប៉ៈ--) ការដាំឈើព្រៃ, វិទ្យាសាស្រ្តខាងការបណ្ដុះនិងការថែរក្សាដើមឈើ ។ វនវប្បករ អ្នកដាំ, បណ្តុះ, ថែរក្សាឈើព្រៃ ។ វនវាស ការនៅក្នុងព្រៃ ។ វនវាសី អរញ្ញវាសី (អ្នកនៅក្នុងព្រៃ); បើស្រ្តីជា វនវាសិនី វនសណ្ឌ (វៈ នៈ-សន់) ដងព្រៃ ។ វនស្ថាន ឬ វនដ្ឋាន ទីព្រៃ, តួព្រៃ ។ល។ វនាល័យ (ម. ព. ពនាល័យ) ។ វនាលី ជួរព្រៃ; ជាយព្រៃ ។ វនាវាស (សំ. បា. < វន + អាវាស) លំនៅក្នុងព្រៃ ។ វនាស្រម (ម. ព. ពនាស្រម) ។ វនាស្រ័យ (ម. ព. ពនាស្រ័យ) ។ ល។ វ័ន