វនរ័ត
វៈនៈ-- បា. ( ន. ) (< វន “ព្រៃ” + រត “ដែលត្រេកអរ ឬអ្នកត្រេកអរ”) អ្នកត្រេកអរក្នុងព្រៃ ឬអ្នកពេញចិត្តនៅតែក្នុងព្រៃ ។ ឋានន្តរជាសមណស័ក្តិ ទីរាជាគណៈ សម្រាប់ឯកក្នុងកម្ពុជរដ្ឋ ដែលព្រះមហាក្សត្រិយ៍ក្នុងបុរាណសម័យទ្រង់តាំងព្រះមហាថេរអង្គណាមួយ ដែលជាអ្នកប្រាជ្ញខាងពួកអរញ្ញវាសី; លុះចំណេរកាលតៗរៀងមក ទោះបីព្រះថេរៈដែលជាគាមវាសីក៏អាចទទួលឋានន្តរនេះបាន តាមដោយព្រះមហាក្សត្រិយ៍ទ្រង់សព្វព្រះរាជហឫទ័យតាំង ហៅថា ព្រះវនរ័ត ចួនកាលឡើងដល់ទី សម្តេច ក៏មាន : សម្តេចព្រះវនរ័ត (ធៀបគ្នានឹងឋានន្តរស័ក្តិនៃសេនាបតីសម្រាប់ឯកខាងអាណាចក្រទីចក្រីកុញ្ជរាធិបតី)។ សមណស័ក្តិនេះតាមប្រវត្តិក្នុងប្រទេសសៀមសរសេរជា វនរ័តន៍ ឬ --រ័ត្ន “ព្រៃកែវ”, ជាឋានន្តរដែលព្រះមហាក្សត្រិយ៍ពីព្រេងនាយ ទ្រង់តាំងព្រះមហាថេរអង្គមួយជាលង្កាវង្សគង់នៅក្នុងវត្តព្រៃកែវក្នុងប្រទេសសៀម ។