វិរាម
សំ. ( ន. ) ការឃាត់; ការបញ្ឈប់; បដិសេធ ។ ឈ្មោះវណ្ណយុត្តមួយប្រភេទ (^) នេះ, ប្រើក្នុងភាសាសំស្រ្កឹត (ចំពោះតែអក្សរទេវនាគរី) សម្រាប់ដាក់ក្រោមព្យញ្ជនៈ ឃាត់មិនឲ្យចេញសំឡេង ឲ្យគ្រាន់តែជាតួប្រកប, ដូចជា តបស, តេជស, អត្មន (អ. ថ. តៈបុ័ស, តេជ័ស, អាត្ម័ន) ជាដើម (ម. ព. ទណ្ឌឃាដ ឬ ទណ្ឌឃាត ផង) ។ ៑