វេទនា
[វេត-ទៈ-នា] (សំ. បា.) (ន.) ការទទួលអារម្មណ៍, ការសោយ ឬការរងអារម្មណ៍, ការដឹងអារម្មណ៍ជាសុខ ឬជាទុក្ខ... ។ ច្រើនសំដៅចំពោះការទទួលអារម្មណ៍ជាទុក្ខ : គួរឲ្យមានវេទនាណាស់ ! ។ ពោលតាមគម្ពីរពុទ្ធសាសនា វេទនា មាន ៥ យ៉ាងគឺ ១-សុខវេទនា : ការទទួលអារម្មណ៍ជាសុខ; ២-ទុក្ខវេទនា... ជាទុក្ខ; ៣-ឧបេក្ខាវេទនា... ជាឧបេក្ខា; ៤-សោមនស្សវេទនា ... ជាសោមនស្ស; ៥-ទោមនស្សវេទនា... ជាទោមនស្ស ។ ខ្មែរប្រើក្លាយជា កិ. ក៏មាន, សំដៅសេចក្ដីថា “រងទុក្ខ, លំបាក”: វេទនាណាស់ !; វេទនាអ្វីម្ល៉េះទេ ! ។
វេទនាក្សាន្តិ (--ក្សាន) : ការអត់ទ្រាំទុក្ខវេទនា ។
វេទនាខន្ធ ឬវេទនាស្កន្ធ (--ខ័ន ឬ--ស្ក័ន) : ពួកឬកងវេទនា, វេទនាដែលរាប់ជាខន្ធមួយក្នុងខន្ធទាំង៥ ។
វេទនានុរូប (សំ. បា. < វេទនា + អនុរូប) : តាមសមគួរដល់វេទនា : នៅតាមវេទនានុរូប ។
វេទនានុវត្តន៍ (--វ័ត; បា. < វេទនា + អនុវត្តន) : ការប្រព្រឹត្តទៅតាមវេទនា ។
វេទនាប្រាប្ត (--ប្រាប) : អ្នកដែលដល់នូវទុក្ខវេទនា, អ្នករងសេចក្ដីលំបាក ។
វេទនាភិភូត (< វេទនា + អភិភូត “គ្របសង្កត់”) : អ្នកដែលត្រូវទុក្ខវេទនាគ្របសង្កត់, អ្នកដែលឈឺចាប់ខ្លាំង ។ ល។