សញ្ជ័យ
ស័ញ-ជៃ សំ. បា. ( ន. ) (សញ្ជយ) ការឈ្នះស្រេចបាច់; ការប្រាបសត្រូវបាន; អ្នកដែលឈ្នះសត្រូវឬដែលប្រាបសត្រូវបាន ។ ព្រះនាមព្រះវរបិតានៃព្រះវេស្សន្តរ (ក្នុងវេស្សន្តរជាតក), ច្រើនហៅ ព្រះបាទស្រីសញ្ជ័យ “ព្រះបាទសញ្ជ័យមានស្រីសួស្ដី” ។