សម្ប័ទ
សំ-ប័ត សំ.; បា. ( ន. ) (សម្បទ៑; សម្បទា) ការដល់ព្រម, ការគ្រប់ព្រមឬគ្រប់គ្រាន់, ការបរិបូណ៌; ការសមប្រកប; គុណជាតិជាគ្រឿងសម្រេចប្រយោជន៍; សម្បត្តិ : មនុស្សអ្នកមានកេរ្តិ៍ឈ្មោះយសស័ក្ដិទ្រព្យធន ព្រោះមានសម្ប័ទ ឬ សម្បទា ៤ យ៉ាងគឺ ការខំប្រឹងប្រកបកិច្ចការមិនខ្ជិលច្រអូស, ការចេះថែរក្សា, ការគប់រកយកមនុស្សល្អជាគ្នា, ការចាយវាយទ្រព្យធនត្រូវបែបបទ ។ គុណសម្ប័ទ ឬ --សម្បទា (ម. ព. សម្បត្តិ) ។ល។ (ម. ព. ភោគសម្ប័ទ និង បរិវារសម្ប័ទ ផង) ។ សម្បទា