Jump to content

សវនៈ

ពីWiktionary

សៈវ៉ៈន៉ៈ បា.; សំ. ( ន. ) (សវន; ឝ្រវណ) ការ​ឮ, ការ​ស្ដាប់; ត្រចៀក ។ សវន​កាល (សៈវ៉ៈ ន៉ៈ--) ពេល​ដែល​គួរ​ស្ដាប់, ពេល​កំពុង​ស្ដាប់ ។ សវន​កិច្ច (សៈវ៉ៈន៉ៈ កិច) កិច្ច​ដែល​ត្រូវ​ស្ដាប់ ។ សវនាការ (សៈវ៉ៈន៉ាកា; បា. សវន + អាការ) អាការ​នៃ​ការ​ស្ដាប់, អាការ​ស្ដាប់ ។ ខ្មែរ​ប្រើ​ជា កិ. “ស្ដាប់” ក៏​មាន; (រ. ស.) : ទ្រង់​ព្រះ​សវនាការ ទ្រង់​ព្រះ​សណ្ដាប់ ។ សវនានិសង្ស (សៈវ៉ៈន៉ានិសង់; បា. សវន + អានិសំស) អានិសង្ស​ដែល​បាន​ពី​ការ​ស្ដាប់ ។ សវនូបចារ (សៈវ៉ៈន៉ូប៉ៈចា; បា. < សវន + ឧបចារ) ទី​មាន​ចម្ងាយ​ល្មម​ស្ដាប់​សំឡេង​ឮ​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក ។ ល ។ បើ​មាន​សព្ទ​ដទៃ​ដែល​ជា​រស្សៈ​ឬ​លហុ​ភ្ជាប់​ជា​មួយ​ពី​ខាង​ដើម ត្រូវ​តម្រួត ស ជា ស្ស, ដូច​ជា ធម្មស្សវន​កាល (ធ័ម-ម័ស-សៈវ៉ៈន៉ៈ--) ពេល​ដែល​គួរ​ស្ដាប់​ធម៌ ។ អស្សវនកៈ (អ័ស-សៈវ៉ៈន៉ៈកៈ) អ្នក​ដែល​មិន​ធ្លាប់​បាន​ស្ដាប់​គឺ​អ្នក​ដែល​មិន​ធ្លាប់​ស្ដាប់​សោះ ក៏​ស្រាប់​តែ​បាន​ស្ដាប់ ។