សវនៈ
សៈវ៉ៈន៉ៈ បា.; សំ. ( ន. ) (សវន; ឝ្រវណ) ការឮ, ការស្ដាប់; ត្រចៀក ។ សវនកាល (សៈវ៉ៈ ន៉ៈ--) ពេលដែលគួរស្ដាប់, ពេលកំពុងស្ដាប់ ។ សវនកិច្ច (សៈវ៉ៈន៉ៈ កិច) កិច្ចដែលត្រូវស្ដាប់ ។ សវនាការ (សៈវ៉ៈន៉ាកា; បា. សវន + អាការ) អាការនៃការស្ដាប់, អាការស្ដាប់ ។ ខ្មែរប្រើជា កិ. “ស្ដាប់” ក៏មាន; (រ. ស.) : ទ្រង់ព្រះសវនាការ ទ្រង់ព្រះសណ្ដាប់ ។ សវនានិសង្ស (សៈវ៉ៈន៉ានិសង់; បា. សវន + អានិសំស) អានិសង្សដែលបានពីការស្ដាប់ ។ សវនូបចារ (សៈវ៉ៈន៉ូប៉ៈចា; បា. < សវន + ឧបចារ) ទីមានចម្ងាយល្មមស្ដាប់សំឡេងឮទៅវិញទៅមក ។ ល ។ បើមានសព្ទដទៃដែលជារស្សៈឬលហុភ្ជាប់ជាមួយពីខាងដើម ត្រូវតម្រួត ស ជា ស្ស, ដូចជា ធម្មស្សវនកាល (ធ័ម-ម័ស-សៈវ៉ៈន៉ៈ--) ពេលដែលគួរស្ដាប់ធម៌ ។ អស្សវនកៈ (អ័ស-សៈវ៉ៈន៉ៈកៈ) អ្នកដែលមិនធ្លាប់បានស្ដាប់គឺអ្នកដែលមិនធ្លាប់ស្ដាប់សោះ ក៏ស្រាប់តែបានស្ដាប់ ។