សាប
( កិ. ) បាចគ្រាប់ស្រូវពូជដែលត្រាំហើយ ទៅក្នុងទីថ្នាលដើម្បីឲ្យដុះជាសំណាប : ខ្ញុំសាបបានពីរថ្នាលហើយ ។ សាបព្រោះបណ្ដុះដាំ សាបខ្លះព្រោះខ្លះបណ្ដុះខ្លះដាំខ្លះ ។ ព. ប្រ. ទំនុកបម្រុងផ្ចុងផ្តើមឲ្យកើតកាលវាលគុម្ព ។ សាបពូជវិជ្ជា បណ្ដុះវិជ្ជាឲ្យចេះតែដុះលូតលាស់ចម្រើនតៗទៅ ។ សាបពូជសុជីវធម៌ បង្ហាត់បង្រៀនប្រាប់ពន្យល់គ្នាឲ្យចេះ, ឲ្យប្រព្រឹត្តតាមសុជីវធម៌ជាសណ្ដាប់ធ្នាប់ល្អតៗទៅ ។ ព. កា. ថា : កុំសាបពូជពាល ក្រែងនាំឲ្យរាល ពេញទាំងភូមិស្រុក ត្រូវសាបពូជប្រាជ្ញ អាចនាំឲ្យសុខ គ្មានការណ៍អុកឡុក ស្រណុកនិត្យនៅ ។ល។
( ន. ) នេសាទុបករណ៍មួយប្រភេទ ត្បាញដោយបន្ទោះមូលតូចៗ សម្រាប់ដាក់ឲ្យត្រូវមច្ឆជាតិល្អិតៗ ។
( គុ. ) ដែលឥតរសប្រៃ : ទឹកសាប ។ ដែលមិនសូវប្រៃ, ដែលមានរសប្រៃតិច មិនល្មមដល់ការប្រកប : សម្លសាប ។ ព. ប្រ. ដែលឥតតម្លៃ, ដែលអស់អំណាច, អស់ពូកែ : សម្ដីសាប, សាបអំណាច, មន្តអាគមសាប ។ ដែលចេញអស់រសជាតិដើមហើយ : ផឹកថ្នាំមិនទាន់សាបមួយឆ្នាំងផង ប្រញាប់តែនឹងលែង ! ។ ដែលឥតរសជាតិខ្លាំង : ថ្នាំសាប (សម្រាប់ប្រើចុកស៊ីស្លា) ។ ព. ទ. បុ. ស្លឲ្យសាប បង្គុយឲ្យទាប គំនិតឲ្យវៃ ស្លសាបងាយបង់អំបិលថែម, បង្គុយទាបងាយឡើងទៅទីខ្ពស់, គំនិតវៃមិនដែលភ្លាត់ខូចការ ។ សាបឈឹង សាបឥតរសប្រៃសោះ ។ សាបឈ្លេម សាបប្រហាត ។ សាបមាត់ នឹកចង់បរិភោគអាហារដែលមានរសប្រៃឬជូរ (ច្រើនតែទើបងើបពីឈឺ) ។ ព. ប្រ. នឹកចង់បានរអូចមិនស្រាក : កុំបញ្ចេញរបស់ល្អៗ មកដាក់សម្ងាចឲ្យចោរសាបមាត់ ! ។ សាបរលាប ឥតអំណាច, ឥតតម្លៃ ។ សាបសូន្យ បាត់សូន្យ, វិនាសអស់ ។ល។
សាប សាប៉ៈ បា.; សំ. ( ន. ) (សាប; ឝាប) សម្បថ ។ សាបកៈ ឬ សាបករ អ្នកស្បថ (បើស្ត្រីជា សាបិកា ឬ សាបការិកា) ។ សាបកម្ម ការស្បថ ។ សាបវាទ ពាក្យស្បថ, សម្បថ ។ សាបវាទី អ្នកដែលនិយាយឡើងអាងតែស្បថ (បើស្ត្រីជា សាបវាទិនី) ។ល។ សាបៈ