សាស្រ្ត

ពីWiktionary

សាស សំ. បា. ( ន. ) (ឝាស្រ្ត; សត្ថ) គម្ពីរ, គម្ពីរ​ប្រាប់​វិទ្យា, គម្ពីរ​សាសនា; ច្បាប់, ច្បាប់​ប្រដៅ ក្បួន, តម្រា; វិជ្ជា; ការ​សិក្សា; ពាក្យ​ណែនាំ, ពាក្យ​ពន្យល់; ពាក្យ​បង្គាប់ ។ បើ​រៀង​ភ្ជាប់​ពី​ខាង​ចុង​សព្ទ​ដទៃ អ. ថ. សាស, ដូច​ជា ប្រវត្តិ​សាស្រ្ត គម្ពីរ, ក្បួន​និយាយ​អំពី​ពង្សាវតារ​ប្រទេស... ។ វិទ្យា​សាស្រ្ត គម្ពីរ ឬ​ក្បួន​ប្រាប់​វិទ្យា​ផ្សេង​ៗ; វិជ្ជា​ពួក​មួយ​ដែល​គេ​រក​ឃើញ​ដោយ​ការ​លៃ​ផ្សំ​ធាតុ​ជាដើម ។ សិល្ប​សាស្រ្ត តម្រា​សម្រាប់​រៀន​សិល្បៈ ។ ប្រើ​ក្លាយ​ជា សាស្រ្តា ឬ​កា្លយ​មក​ទៀត​ជា សាត្រា (ហៅ​ចំពោះ​តែ​គម្ពីរ​ឬ​ច្បាប់​ប្រដៅ​ដែល​ចារ​ដោយ​ស្លឹក​រឹត) : សាត្រា​ច្បាប់; សាត្រា​ទេសន៍ ។ បើ​រៀង​ភ្ជាប់​ពី​ខាង​ដើម​សព្ទ​ដទៃ អ. ថ. សាស-ស្រ្តៈ, ដូច​ជា សាស្រ្ត​ក្រឹត (សំ. ឝាស្រ្តក្ឫត) អ្នក​តែង​គម្ពីរ, អ្នក​តែង​ច្បាប់ ។ សាស្រ្ត​ចក្សុ, សាស្រ្ត​ន័យន៍ ឬ--នេត្រ ភ្នែក​របស់​សាស្រ្ត (វេយ្យាការណ៍) ។ សាស្រ្តាចារ្យ (សំ. ឝាស្រ្ត + អាចាយ៍) គ្រូ​បង្រៀន​សាស្រ្ត ។ល។

សាស សំ.; បា. ( ន. ) (ឝស្រ្ត; សត្ថ) ពាក្យ​ក្លាយ​មក​ពី សស្រ្ត សស្រ្តា; ប្រើ​ចំពោះ​តែ​ មុខ​សាស្រ្ត មុខ​របួស​ដែល​មុត​ដោយ​គ្រឿង​សស្រ្តា ។