សាស្រ្ត
សាស សំ. បា. ( ន. ) (ឝាស្រ្ត; សត្ថ) គម្ពីរ, គម្ពីរប្រាប់វិទ្យា, គម្ពីរសាសនា; ច្បាប់, ច្បាប់ប្រដៅ ក្បួន, តម្រា; វិជ្ជា; ការសិក្សា; ពាក្យណែនាំ, ពាក្យពន្យល់; ពាក្យបង្គាប់ ។ បើរៀងភ្ជាប់ពីខាងចុងសព្ទដទៃ អ. ថ. សាស, ដូចជា ប្រវត្តិសាស្រ្ត គម្ពីរ, ក្បួននិយាយអំពីពង្សាវតារប្រទេស... ។ វិទ្យាសាស្រ្ត គម្ពីរ ឬក្បួនប្រាប់វិទ្យាផ្សេងៗ; វិជ្ជាពួកមួយដែលគេរកឃើញដោយការលៃផ្សំធាតុជាដើម ។ សិល្បសាស្រ្ត តម្រាសម្រាប់រៀនសិល្បៈ ។ ប្រើក្លាយជា សាស្រ្តា ឬកា្លយមកទៀតជា សាត្រា (ហៅចំពោះតែគម្ពីរឬច្បាប់ប្រដៅដែលចារដោយស្លឹករឹត) : សាត្រាច្បាប់; សាត្រាទេសន៍ ។ បើរៀងភ្ជាប់ពីខាងដើមសព្ទដទៃ អ. ថ. សាស-ស្រ្តៈ, ដូចជា សាស្រ្តក្រឹត (សំ. ឝាស្រ្តក្ឫត) អ្នកតែងគម្ពីរ, អ្នកតែងច្បាប់ ។ សាស្រ្តចក្សុ, សាស្រ្តន័យន៍ ឬ--នេត្រ ភ្នែករបស់សាស្រ្ត (វេយ្យាការណ៍) ។ សាស្រ្តាចារ្យ (សំ. ឝាស្រ្ត + អាចាយ៍) គ្រូបង្រៀនសាស្រ្ត ។ល។
សាស សំ.; បា. ( ន. ) (ឝស្រ្ត; សត្ថ) ពាក្យក្លាយមកពី សស្រ្ត សស្រ្តា; ប្រើចំពោះតែ មុខសាស្រ្ត មុខរបួសដែលមុតដោយគ្រឿងសស្រ្តា ។