សិវៈ
--វ៉ៈ បា.; សំ. ( គុ. ) (សិវ; ឝិវ) ត្រជាក់ត្រជំ; ដែលជាសុខ, សុខសប្បាយ, សុខសម្រាន្ត, បរមសុខ, ក្សេម, ក្សេមក្សាន្ត, មានស្រីសួស្ដី; ដែលរុងរឿង, ថ្កើងថ្កាន ។ ន. ព្រះឥសូរ; ព្រះនិញ្វន ។ សិវក្ខេត្ត ឬ--ក្សេត្រ (សិវុ័ក-ខែត ឬ ក្សែត) ខេត្តដែនឬទីរបស់ព្រះឥសូ; តំបន់ឬទីសុខសប្បាយ ។ សិវមន្ត ឬ--មន្រ្ត មន្តរបស់ព្រះឥសូរ; មន្តសម្រាប់រម្ងាប់ជំងឺ ។ សិវមោក្ខ ធម៌ជាគ្រឿងរួចចាកទុក្ខ នាំឲ្យបានសុខក្សេមក្សាន្ត, អរិយមគ្គ; ស្ថានបរមសុខ, ព្រះនិញ្វន ។ សិវរាត្រី រាត្រីក្សេមក្សាន្ត; ជាឈ្មោះពិធីសម្ពោធរំឭកដល់ព្រះឥសូរ សូមពរស្រីសួស្ដីឲ្យបានសេចក្ដីសុខចម្រើន, គេធ្វើនៅថ្ងៃ ១៤ រោចខែផល្គុន... (តាមលទ្ធិព្រាហ្មណិកក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា) ។ សិវរូប រូបព្រះឥសូរ ។ សិវលិង្គ (--លឹង) លិង្គព្រះឥសូរគឺថ្មដែលគេឆ្លាក់ជារូបអង្គជាតបុរស សន្មតថាជាអង្គជាតរបស់ព្រះឥសូរ សម្រាប់ធ្វើសក្ការបូជាក្រាបសំពះគោរពតាមលទ្ធិព្រាហ្មណិក, ខ្មែរហៅ លិង្គ ឬអង្គ ជាគូគ្នានឹងថ្មខ្មៅដែលហៅថា ឧមាយោនី ឬ បំពង់ខ្ចី... (ម. ព. អង្គ ២ ន. ផង) ។ សិវាល័យ (--វ៉ាល៉ៃ; បា. សិវ + អាលយ “លំនៅ”; សំ. ឝិវាលយ) លំនៅព្រះឥសូរ; ឋានត្រជាក់ត្រជំ ។ល។