សុខុម
សុ-ខុំ បា.; សំ. ( គុ. ) (សូក្ស្ម) ល្អិត, ឆ្មារ, ម៉ដ្ឋ; ប៉ផូរ, ផូរផង់; ល្វន់; តូចណាស់; ចង្អៀតក្រយល់; ឈ្លាសវៃ : សេចក្ដីសុខុម សេចក្ដីចង្អៀតក្រយល់, អាថ៌កំបាំង ។ គំនិតសុខុម គំនិតល្អិត; គំនិតជិតដិត ។ បើរៀងភ្ជាប់ពីខាងដើមសព្ទដទៃ អ. ថ. សុខុម៉ៈ, ដូចជា សុខុមកថា ឬ--វាចា សម្ដីសុខុម, សម្ដីល្អិត ។ សុខុមគម្ភីរភាព (--ម៉ៈ ឬ--ខុំ-គ័ម-ភីរៈភាប) ដែលមានដំណើរឬសេចក្ដីល្អិតជ្រាលជ្រៅ : ព្រះអភិធម្មជាធម៌សុខុមគម្ភីរភាព ។ សុខុមច្ឆវី (--មុ័ច-ឆៈ--) ឆវីម៉ដ្ឋផូរផង់, អ្នកដែលមានឆវីម៉ដ្ឋប៉ផូរ ។ សុខុមធម៌ ធម៌សុខុម ។ សុខុមប្បញ្ញា (--មុ័ប-បុ័ញ-ញ៉ា) ប្រាជ្ញាល្អិត, ប្រាជ្ញឈ្លាសវៃ ។ សុខុមព័ណ៌ ឬ--វណ្ណ ព័ណ៌ឬសម្បុរផូរផង់ ។ សុខុមព័ស្រ្ត សំពត់សាច់ម៉ដ្ឋ ។ សុខុមភាព ភាពសុខុម ។ សុខុមមតិ (--ម៉ៈមៈតិ) គំនិតល្អិត។ សុខុមមន្តី (--ម៉ៈ ម៉ន់-តី) អ្នកដែលមានការប្រឹក្សាយ៉ាងល្អិត (បើស្ត្រីជា សុខុមមន្តិនី) ។ សុខុមវាទី អ្នកដែលច្រើនប្រើសម្ដីល្អិត (បើស្ត្រីជា សុខុមវាទិនី) ។ សុខុមសត្ត ឬ--សត្វ (ម៉ៈសាត់) សត្វល្អិត : កណ្តូប, កន្ទុំរុយ, មូស, ក្អាត, សុច, កណ្តៀរ,... ជាសុខុមសត្ត ។ល។