សុធា
សំ. បា. (ទឹកទិព្យ; អាហារទិព្យ; របស់ទិព្យ; ទឹកដោះ; ទឹកដម, ទឹកដមផ្កា; ទឹកក្នុងផ្លែ; រស; កំបោរ, កំបោរ-ស; ថ្នាំទឹកសម្រាប់បោកឬលាបឲ្យស; ពន្លឺ, រស្មី;... ។ គុ. ស្អាត; បរិសុទ្ធ; ត្រចះ; ផូរផង់ ។ សុធាករ, សុធាធារ, សុធានិធិ ព្រះចន្រ្ទ ។ សុធាការ អ្នកដុតកំបោរ; ជាងកំបោរ, ជាងបាយអ (បើស្ត្រីជា សុធាការិកា) ។ សុធាគារ, សុធាគ្រឹះ ឬ --ភពន៍ (--ភប់) ផ្ទះឥដ្ឋ, ផ្ទះថ្ម ។ សុធាជីវិន ឬ--ជីវី ជាងកំបោរ, ជាងបាយអ, ជាងរៀបឥដ្ឋ (បើស្ត្រីជា សុធាជីវិនី) ។ សុធាបរិកម្ម ការលាបឬបោកកំបោរ ។ សុធាបិណ្ឌ (--បិន) ដុំកំបោរ, ដុំបាយអ ។ សុធាភុជ ឬ--ភោគី អ្នកបរិភោគអាហារទិព្យ (ទេវតា); សុធាភោគិនី ទេវតាស្រី (ទេវធីតា) ។ សុធាភោជន ឬ--ភោជន៍ ភោជនទិព្យ ។ សុធាមត្តិកា បាយអ ។ សុធាម័យ ដែលធ្វើដោយកំបោរឬដោយបាយអ : ផ្ទះសុធាម័យ ផ្ទះឥដ្ឋ, ផ្ទះថ្ម ។ សុធារស រសទិព្យ, ទឹកទិព្យ ។ សុធាសិន្ធុ សមុទ្រទិព្យ (មេឃ, ពពក) ។ សុធាសី (បា. < សុធា + អាសី “អ្នកស៊ី”; សំ. សុធាសិន៑) អ្នកបរិភោគអាហារទិព្យ (ទេវតា); សុធាសិនី ទេវតាស្រី (ទេវធីតា) ។ល។