សុភ
--ភៈ បា; សំ. ( គុ. ) (ឝុក ឬជា សុក ក៏មានខ្លះ) ល្អ, ប្រពៃ; ស្អាត, ឥតមានហ្មង; សម, សមរម្យ; ដែលគួរស្រឡាញ់, គួរចាប់ចិត្ត; មានសិទ្ធិជោគ; មានសិរី, មានសួស្ដី; មានលាភ; មានសេចក្ដីសុខ; មានសេចក្ដីចម្រើន; ដែលឲ្យគុណ, ឲ្យសម្រេចប្រយោជន៍គ្រប់យ៉ាង ។ ន. លំអ; សេចក្ដីស្អាត; ការសមរម្យ; មង្គល, ជោគល្អ, សិទ្ធិជោគ; សិរី, សួស្ដី; លាភ; សេចក្ដីសុខ; សេចក្ដីចម្រើន; សេចក្ដីសប្បាយ; គុណ; ប្រយោជន៍ ។ សុភកថា សម្ដីដែលនាំឲ្យមានសេចក្ដីចម្រើន; ពាក្យឲ្យពរ ។ សុភកម្ម អំពើល្អ ។ សុភករ ដែលធ្វើឲ្យមានសេចក្ដីចម្រើន; អ្នកធ្វើឲ្យកើតសេចក្ដីចម្រើន ។ សុភកាល ឬ--សម័យ កាលឬសម័យល្អ, វេលាល្អ ។ សុភង្គ ឬ សុភាង្គ (--ភ័ង ឬ --ភាង; បា. ឬ សំ. < សុភ + អង្គ) រូបល្អ; មានរូបល្អ ។ សុភទិន ថ្ងៃល្អ, ថ្ងៃជា ។ សុភនិច្ឆ័យ (សុភៈនិច-ឆៃ) ឬ សុភនិស្ច័យ (--និស-ស្ចៃ) ការចាប់អារម្មណ៍ល្អ, ការរិះគិតល្អ, គំនិតត្រឹមត្រូវ : មានសុភនិច្ឆ័យ ។ សុភនិមិត្ត និមិត្តល្អ; សេចក្ដីសម្គាល់ឬសង្កេតឃើញថាល្អ, ថាសមរម្យ ។ សុភផល ផលល្អ ។ សុភមង្គល មង្គលល្អ; គ្រោះល្អ ។ សុភមស្តុ! (សុភៈម័ស-ស្តុ; សំ. < សុភំ “សិទ្ធិជោគ; សួស្ដី”, ំ > ម + អស្តុ “ចូរមាន”) សួស្ដី ចូរមាន ! (សូមឲ្យមានសួស្ដី ! ឬសូមឲ្យមានសិទ្ធិជោគ !); ពាក្យផ្តើមក្នុងការប្រកាសសូមពរស្រីសួស្ដី ប្រើក្នុងពិធីបួងសួងជាដើម : សុភមស្តុ ! វរមង្គលជយាតិរេកឯកឧត្តមឫក្ស...; សុភមស្តុ ! ពុទ្ធសករាជព្រះសាសនាកន្លងទៅហើយបាន... ។ សុភល័ក្ខណ៍ ឬ --ល័ក្សណ៍ លក្ខណៈល្អ ។ សុភអក្សរ អក្សរល្អ ។ ខ្មែរបុរាណប្រើជា “សំបុត្ររបស់ស្ដេចប្រទេសរាជប្រើចេញទៅប្រទេសដទៃ” ។ សុភអក្សរ សាសន៍ សំបុត្រឥស្សរជនអ្នកគ្រងប្រទេសរាជដែលមានអំណាចដូចក្សត្រិយ៍គ្រងរាជ្យ ប្រើចេញទៅប្រទេសដទៃ ។ សុភានុបស្សី (--បុ័ស-សី; បា. < សុភ + អនុបស្សី “អ្នកឃើញរឿយៗ”) អ្នកដែលសម្លឹងរំពឹងឃើញរូបកាយថាល្អ; បើស្ត្រីជា សុភានុប-ស្សិនី (ព. ផ្ទ. អសុភានុបស្សី, អសុភានុបស្សិនី) ។ល។