សុភាសិត

ពីWiktionary

បា.; សំ. ( គុ. ) (សុភាឞិត) ដែល​ពោល​ពីរោះ, ដែល​និយាយ​ត្រូវ, ដែល​ថា​ត្រូវ (នាំ​ឲ្យ​សម្រេច​ប្រយោជន៍​បាន​ដោយ​ប្រពៃ) : ពាក្យ​សុភាសិត, កាព្យ​សុភាសិត ។ ន. ពាក្យ​ពីរោះ, ពាក្យ​ត្រូវ, ឱវាទ​ត្រឹមត្រូវ (ដែល​មាន​ប្រយោជន៍​គួរ​រៀន​គួរ​ស្ដាប់) : មាន​សុភាសិត​បុរាណ​ថា អូស​ទូក​កុំ​ឲ្យ​ល្អាន ចាប់​ត្រី​បាន​កុំ​ឲ្យ​ល្អក់​ទឹក ធ្វើ​អ្វី​ៗ​កុំ​ឲ្យ​មាន​មោះហ្មង ហើយ​ឲ្យ​កើត​ការ​ដោយ​ស្រួល​ផង ។ល។ សុភាសិត​គាថា ឬ សុភាសិត​វលី (--តៈ--) គាថា​ឬ​កម្រង​សុភាសិត, ពាក្យ​កាព្យ​សុភាសិត ។ សុភាសិត​វាចា ឬ --កថា (--តៈ--) សម្ដី​សុភាសិត ។ សុភាសិត​វាទិន ឬ --វាទី (--តៈ--) អ្នក​ដែល​ពេញ​ចិត្ត​និយាយ​តែ​ពាក្យ​ត្រឹមត្រូវ; អ្នក​ដែល​ច្រើន​និយាយ​អាង​សុភាសិត (បើ​ស្ត្រី​ជា សុភាសិត​វាទិនី) ។ សុភាសិតោវាទ (បា.< សុភាសិត + ឱវាទ) ឱវាទ​ជា​សុភាសិត, ឱវាទ​ត្រឹមត្រូវ ។ល។

(អក្សរសិល្ប៍) proverb, proverbe ឧបទេសអក្សរសិល្ប៍មួយប្រភេទ ដែលកវី អ្នកនិពន្ធ តាក់តែងជាពាក្យឬកម្រងពាក្យចួនរណ្ដំ (កម្រងកែវ) សម្រាប់អប់រំ ទូន្មាន ដោយលើកយកធម្មជាតិជីវភាពសង្គម ជាដើម មកប្រៀបធៀប។ ឧ.: -ចេះពីរៀន មានពីរក, -ចង្កឹះមួយបាច់ កាច់មិនបាក់, -តក់ៗពេញបំពង់។