សុរ
--រ៉ៈ សំ. បា. ( ន. ) ទេវតា ។ សុរកុល រោងឬអាស្រមប្រតិស្ឋានទេវរូប ។ សុរក្រឹត ដែលកើតអំពីទេវតាធ្វើ, ដែលទេវតានិម្មិត : រូបសុរក្រឹត ។ សុរគជ (--គច់) ដំរីឯរាវ័ណ ។ សុរគណៈ ឬ សុរនិកាយ ពួកទេវតា ។ សុរគត (--គត់) ទៅកើតជាទេវតាហើយ (ស្លាប់); ខ្មែរប្រើជាពាក្យហៅការទទួលមរណភាពនៃខត្តិយជាតិ តាំងពីទីព្រះអង្គម្ចាស់ចុះមក ។ សុរគិរី ភ្នំព្រះសុមេរុ៍ ។ សុរចាប ធ្នូទេវតា (ឥន្ទធនូ) ។ សុរជន ជនជាទេវតា (ទេវតា) ។ សុរជេដ្ឋ (--ជេត) ព្រហ្ម ។ សុរដ្ឋាន ឬ--ស្ថាន ដូចគ្នានឹង សុរកុល ។ សុរទ្រុម ដូចគ្នានឹង សុរព្រឹក្ស ។ សុរបតី (--ប៉ៈដី), សុរាធិបតី (--រ៉ា-ធិ-ប៉ៈដី; សំ. បា. < សុរ + អធិបតិ) ឬ សុរនាថ ព្រះឥន្រ្ទ ។ សុរបថ (--បត់) ផ្លូវទេវតា (អាកាស) ។ សុរព្រឹក្ស ដើមកល្បព្រឹក្ស ។ សុររាជ ស្ដេចទេវតា; ព្រះឥន្រ្ទ ។ សុរលោក ឋានសួគ៌ ។ សុរស្ត្រី ឬ សុរាង្គនា (--រ៉ាង-គៈនា; សំ. < សុរ + អង្គនា “ស្ត្រី”) ស្ត្រីអប្សរ, ស្រីសួគ៌ ។ សុរាទ្រិ (--រ៉ា-ទ្រិ; សំ. < សុរ + អទ្រិ “ភ្នំ”) ភ្នំព្រះសុមេរុ៍ ។ សុរានុភាព (សំ. បា. < សុរ + អានុភាវ) អានុភាពនៃទេវតា ។ សុរាយុធ ឬ សុរាវុធ ( សំ. < សុរ + អាយុធ ឬ បា. < សុរ + អាវុធ) អាវុធទេវតា ។ សុរាល័យ (--រ៉ាល៉ៃ; សំ. បា. < សុរ + អាលយ “លំនៅ”) ឋានសួគ៌; ប្រាសាទឬរោងជាដើម ដែលសន្មតថា ជាលំនៅនៃទេវតា (ប្រើក្លាយជា សុលាល័យ ក៏មាន) ។ សុរាស្រ័យ (សំ. < សុរ + អាឝ្រយ) ភ្នំព្រះសុមេរុ៍ ។ សុរិន្ទ ឬ សុរេន្រ្ទ (បា. < សុរ + ឥន្ទ ឬ សំ. < សុរ + ឥន្រ្ទ) អ្នកដែលជាធំជាងពួកទេវតា, ស្ដេចទេវតា (ព្រះឥន្រ្ទ) ។ល។