សេក្ខ

ពីWiktionary

សេក-ខៈ ឬ សេក បា.; សំ. ( ន. ) (ឝៃក្ស) អ្នក​ដែល​នៅ​កំពុង​សិក្សា, អ្នក​រៀន ។ ខ្មែរ​បុរាណ​ហៅ​ក្មេង​ដែល​នៅ​រៀន​អក្សរ​ក្នុង​វត្ត​ថា សេក្ខ​លោក ឬ កូន​សេក្ខ (សិស្ស​លោក ឬ​កូន​សិស្ស); ក្នុង​សម័យ​ឥឡូវ​ក៏​នៅ​មាន​ប្រើ​ខ្លះ​ដែរ : ហ៏​មើល​ចាត់ចែង​រៀប​បាយ​ឲ្យ​សេក្ខ​លោក​ផង ! (អ្នក​ខែត្រ​តាកែវ​និង​ខែត្រ​កំពត​និង​ខែត្រ​កំពង់ស្ពឺ​ប៉ែក​ខាង​លិច​នៅ​ប្រើ​ពាក្យ​នេះ​ជាង​អ្នក​ខែត្រ​ឯ​ទៀត) ។ សេក្ខ​បុគ្គល (សេកខៈបុកគល់) បុគ្គល​អ្នក​នៅ​កំពុង​សិក្សា​ត​ទៅ​ទៀត, បាន​ខាង​អរិយ​បុគ្គល​៧​ថ្នាក់​គឺ អ្នក​ដែល​បាន​សម្រេច​សោតា​មគ្គ, សោតា​ផល, សកទាគាមិ​មគ្គ, សកទាគាមិ​ផល, អនាគាមិ​មគ្គ, អនាគាមិ​ផល, អរហត្ត​មគ្គ (ព្រោះ​នៅ​មាន​ការ​សិក្សា​ឲ្យ​បាន​សម្រេច​មគ្គ​ផល​តាម​លំដាប់​ថ្នាក់​ត​ៗ ទៅ​រហូត​ដល់​អរហត្ត​ផល); ហៅ​ខ្លី​ត្រឹមតែ សេក្ខៈ ក៏​បាន (ព. ផ្ទ. អសេក្ខៈ, អសេក្ខ​បុគ្គល) ។ សេក្ខ​ភូមិ (សេក-ខៈភូម) ថ្នាក់​នៃ​សេក្ខ​បុគ្គល (ព. ផ្ទ. អសេក្ខ​ភូមិ) ។ល។