សេនាសនៈ
សេន៉ាសៈ ន៉ៈ បា.; សំ. ( ន. ) (សេនាសន < សេន “ទីដេក” + អាសន “ទីអង្គុយ”; ឝន្យាសន < ឝន្យ + អាសន) ទីដេកនិងទីអង្គុយ: ទាយកធ្វើសេនាសនៈប្រគេនសង្ឃ ។ បើរៀងភ្ជាប់ពីខាងដើមសព្ទដទៃ សរសេរជា សេនាសន អ. ថ. --សៈន៉ៈ; ដូចជា សេនាសនទាន ការឲ្យសេនាសនៈ, សេនាសនៈជាអំណោយ ។ សេនាសនប្បច្ច័យ សេនាសនៈជាគ្រឿងអាស្រ័យ គឺទីដេកទីអង្គុយសម្រាប់បព្វជិតប្រើប្រាស់ (សរសេរជា សេនាសនបច្ច័យ ក៏បាន) ។ សេនាសនបរិភោគ ការប្រើប្រាស់សេនាសនៈ (នៃបព្វជិត) ។ សេនាសនភណ្ឌ (--ភ័ន) គ្រឿងសម្រាប់សេនាសនៈ; របស់សម្រាប់ដេកនិងសម្រាប់អង្គុយ ។ សេនាសនសប្បាយ ការមានទីដេកនិងទីអង្គុយស្រួល, ការមានលំនៅស្រួល ។ សេនាសនានិសង្ស (បា. សេនាសន + អានិសំស) អានិសង្សដែលបានមកពីការឲ្យនូវសេនាសនៈ ។ល។