សោមនស្ស
--ម៉ៈន័ស បា.; សំ. ( ន. ) (សៅមនស្ស) សេចក្ដីសប្បាយចិត្ត, សេចក្ដីរីករាយសប្បាយ; អំណរ : មានសោមនស្ស (មិនបាច់ប្រើ សេចក្ដី ផ្សំជា សេចក្ដីសោមនស្ស ទេ) ។ ព. ផ្ទ. ទោមនស្ស ។ សោមនស្សវេទនា (ម៉ៈ ន័ស-សៈ--) ដំណើរទទួលអារម្មណ៍ជា សោមនស្ស ។ ព. ផ្ទ. ទោមនស្សវេទនា ។ល។