សំពត់
( ន. ) របស់កើតអំពីការត្បាញដោយអំបោះ, សូត្រ, សរសៃវល្លិ, សំបកឈើ, រោមចៀមជាដើម សម្រាប់ស្លៀក, ដណ្តប់ជាដើម : សំពត់អំបោះ, សំពត់សូត, សំពត់សំបកឈើ ។ល។ កំណាត់ឬ កំណាត់សំពត់ សំពត់ចាស់ឬសំពត់ដែលប្រឡាក់, សៅហ្មង ដែលគេលែងប្រើស្លៀកដណ្តប់ហើយ សម្រាប់គ្រាន់តែជូតអ្វីៗប៉ុណ្ណោះ ដូចជា កំណាត់ជូតក្ដារសរសេរ, កំណាត់សំពត់ជូតជើង... ។ បើសំពត់ថ្មីឬសំពត់ស្អាតដែលគេបត់ជាផាប់ឬបត់ជាកីក្តី ទោះបីគេកាត់ប្រវែងមួយម៉ែត្រពីរម៉ែត្រក្តី មួយអាវពីរអាវក្តី ពុំគួរហៅ កំណាត់ ឬ កំណាត់សំពត់ ឡើយ ត្រូវហៅត្រឹមតែ សំពត់ៗ ប៉ុណ្ណោះ ដូចជាថា សំពត់មួយម៉ែត្រ, សំពត់មួយត្បូង, សំពត់មួយអាវ... ។ ខ្មែរក្នុងសម័យបុរាណហាមមិនឲ្យប្រើសម្ដី ធំជាតូច, ច្រើនជាតិច, ខ្ពស់ជាទាប គឺ សំពត់ កុំថា កំណាត់, ប្រាក់ កុំថា លុយ, ថ្លៃ កុំថា ថោក ជាដើម ព្រោះនាំឲ្យទ័លក្រ, ឲ្យថយថោក, ឲ្យអាប់ឱន, ឲ្យទន់ទាប, ឲ្យជាសម្ដីអភ័ព្វ (ក្រែងនឹងដូចមាត់ថា) ។