ស្កន្ទ
ស្កន់ សំ. ( ន. ) សេចក្ដីវិនាស, ការរំលាងបង់; ឈ្មោះបុត្ររបស់សិវៈ; ឈ្មោះបិសាចពួកមួយជាអ្នកបណ្ដាលឲ្យកើតជំងឺ, ឲ្យកើតចម្បាំង, ឲ្យកើតជាពួកចោរ (តាមលទ្ធិព្រាហ្មណ៍); ជំងឺដែលបិសាចពួកមួយបណ្ដាលឲ្យកើត;... ។ ខ្មែរហៅជំងឺដែលចាប់កូនក្មេងតូចៗ បណ្ដាលឲ្យមានអាការឈឺប្លែកៗ មានតឹងដើមទ្រូងផ្អើះៗ ក្តាប់ដៃក្តាប់ជើងជាដើម : ស្កន្ទចាប់, ស្កន្ទជាន់, ជំងឺស្កន្ទ ។ ស្កន្ទគ្រាះ (ស្កន់--ទៈ--; សំ. ស្កន្ទគ្រហ) ដំណើរចាប់ជំងឺដែលបណ្ដាលពីបិសាចស្កន្ទ, ជំងឺស្កន្ទចាប់, ស្កន្ទជាន់ ។ ស្កន្ទមារ (ស្កន់-មា) មារចូលជ្រែក, មារជ្រែក : ត្រូវស្កន្ទមារ ។ ស្កន្ទរោគ (ស្កន់-ទៈ--) ជំងឺស្កន្ទ ។ល។