ស្លោក
( គុ. ) ស្វិតជាំដោយចំហាយក្ដៅ : ស្លឹកឈើស្លោក ។ ស្លោកមុខ (ព. ប្រ.) ឡើងមុខស្ពាន់អែស្រពោនស្រពាប់ : ដៀលស្លោកមុខ, ភ័យស្លោកមុខ ។
សំ.; បា. ( ន. ) (ឝ្លោក; សិលោក) សេចក្ដីសរសើរ, ពាក្យសរសើរ; ពាក្យកាព្យសម្រាប់សូត្រសរសើរគុណ; ឆន្ទ, គាថា ជាភាសាសំស្រ្កឹតឬបាលី; កេរ្តិ៍ឈ្មោះល្អ ។ ខ្មែរច្រើនប្រើសំដៅពាក្យរៀលសម្រាប់ទាយលក្ខណៈមនុស្សជាដើម ដូចជា ជំហរសិង្ហ សម្លឹងខ្លា សំឡេងស្អា ភ្នែកមាន់ព្រៃ (ទាយថា មនុស្សម្នាក់បើប្រកបព្រមដោយលក្ខណៈទាំង ៤ យ៉ាងនេះ ជាអ្នកមានបុណ្យ មានអំណាចចិត្តមុត) ។ មានពាក្យសុភាសិតថា កុំយកពាក្យស្លោកផ្ទឹមនឹងគម្ពីរ (ម. ព. សម្លោក និង សិលោក ផង) ។
( ន. ) ថង់សម្រាប់ច្រកបាត្រ : ស្លោកបាត្រ; បាត្ររបស់ខ្ញុំករុណាមានតែស្លោកឥតយោគ ។