ស្វាហៈ
សំ. ( ឧ. ) (ស្វាហា) ពាក្យឧទាន (ប្រើតាមលទ្ធិព្រាហ្មណ៍) សម្រាប់បន្លឺក្នុងវេលាគោរពការបូជាទេវតាឬបូជាព្រះអគ្និ, មានសេចក្ដីថា “សូមគោរព !” ឬថា “សូមឲ្យមានតេជះ !; សូមឲ្យមានជោគជ័យ !” ។ ខ្មែរប្រើចំពោះតែក្នុងការសូត្រសែកមន្តអាគមស្ដោះផ្លុំឬសូត្ររម្ងាប់, ច្រើនតែប្រើជាពាក្យផ្តើម ឬជាពាក្យបញ្ចប់មន្តអាគម, សំដៅសេចក្ដីដូចខាងលើ ក៏មាន, សំដៅសេចក្ដីថា “គេថាត្រូវហើយ !, និយាយត្រូវហើយ !” ក៏មាន (បទសន្ធិជា សុ + អាហ, សុ > ស្វ), ដូចជា ឱមសិទ្ធី ស្វាហៈ !...; ប្រើជា ស្វាហាយ ឬ ស្វាហាយៈ (< សុ + អា + ហាយ) “ឲ្យបាត់ទៅ !; ឲ្យជាសះស្បើយទៅ !” ក៏មាន, ជា ស្វាហាបតិ៍ (--ហាប់) “សូមគោរពព្រះអគ្និ !” ឬ “សូមឲ្យក្ដៅដូចភ្លើង !, ឲ្យឆេះដូចភ្លើង !” ក៏មាន (ម. ព. ស្វាហាបតិ ឬ ស្វាហាបតិ៍ ផង) ។