ស្វោយ

ព. បុ.; បា.; សំ. ( កិ. ) (សេវ, សេវយ; សេវ៑ “សេព;...”; ស. ប្រើ​ជា ស្វេយ អ. ថ. ស្វឺ៎យ ឬ សៈវ៉ឺ៎យ) ទទួល​រង​អារម្មណ៍​ជា​សុខ​ឬ​ជា​ទុក្ខ, សោយ : ស្វោយ​ទុក្ខ សោយ​ទុក្ខ, រង​ទុក្ខ; ស្វោយ​រាជ្យ សោយ​រាជ្យ (ម. ព. សោយ ផង) ។